مطالعه تطبیقی اختیار ظاهری با تاکید بر اصول حقوق قراردادهای اروپایی

در حالی که اختیار واقعی بر وجود رابطه ی قراردادی بین وکیل و موکل استوار است؛ در اختیار ظاهری، اساسا قراردادی بین طرفین وجود ندارد. از دیدگاه نظری اختیار ظاهری، مانند اختیار واقعی از اعلام موکل مبنی بر اینکه وی رضایت دارد که شخصی به عنوان وکیل وی عمل نماید؛ نشات می گیرد. در اختیار ظاهری این اعلام به طرفیت شخص ثالث انجام می شود؛ در حالی که در اختیار واقعی این اعلام به طرفیت وکیل صور می گیرد. لذا شخصی که بر مبنای اختیار ظاهری وکیل تلقی می گردد، همانند وکیلی که اختیار واقعی به او اعطا شده است؛ اختیار ایجاد التزام برای موکل را دارد.  اختیار ظاهری بر قول یا فعل موکل استوار است که منجر به ایجاد اعتقاد متعارف برای شخص ثالث بر وجود اختیار برای وکیل می گردد. بنابراین برای تحقق نظریه ی اختیار ظاهری سه شرط لازم است که احرازگردد: 1) قول یا فعل موکل 2) اعتقاد متعارف به وجود اختیار برای وکیل 3) عمل شخص ثالث بر مبنای اعتقاد به وجود اختیار کافی برای وکیل. علیرغم وجود تفاوت هایی در مفهوم نظریه ی اختیار ظاهری در نظام های حقوقی مورد مطالعه(اصول حقوق قراردادهای اروپایی، فرانسه، المان و انگلستان)، وجوه تشابه بین آن ها بیشتر است. ویژگی مشترک همه این نظام ها حمایت از شخص ثالث با حسن نیتی است که با توجه به قول یا فعل موکل، عمل نموده است.  علیرغم اینکه نظریه اختیار ظاهری به خوبی در بین مردم رایج بوده و در روابط قراردادی خود بر مبنای آن عمل می نمایند؛ اما نظریه ی مزبور بوسیله قانون گذار و حقوق دانان ایرانی مورد شناسائی قرار نگرفته است.